Hafta sonunda Anadolu halk oyuncularinin destek gunune katildim. Bu halk grup 32 sene evvel bizim evin bodrum katinda kuruldu. Bende kurucularindan bir tanesiyim. O zamanlar Kanada da Turk toplumu oldukca kucuktu. Bu halk grubu bizlere guzel bir eglence, kulturumuzu yasatma ve birbirimizle tanisma ve dayanisma sebebi oldu. Her hafta sonu calismak icin bulusurduk. Anneler borek, corek yapip getirir. Bizler calisirken onlar sohbet ederlerdi. Kostumlerimiz yoktu. Alacak paramizda. Ilk kostumler anneler tarafindan dikildi. Sonra paralar toplandi ve Turkiyeden getirildi. Amacimiz yabancilara Turkiyemizi tanitmakti. 1982 yilinda katildigimiz ilk uluslar arasi yarismada 2. oldugumuz zaman ne sevinmistik. Kolay mi her sene kazanan Ukranya veya Italyan gruplarini yenmistik!. Cogunlukda olduklarindan sahneye ordu gibi kalabalik ciktiklari gibi rengarek kostumleri ve canli muzikleri vardi. Resmen goz kamastirirlardi. Ilk defa bir baska ulke Turkiye almisti odulu onlarin elinden. Radyo reportajlarini falan hic kacirmadan tadini cikartmistik o sene.
O zamanlari hatirlarsaniz Ermeni sorunu buyuktu. Elcilerimizi vuruyorlardi yurt disinda. Bizleri vurmasalarda her acik hava gosterilerimizde veya alisveris merkezlerinde yaptigimiz gosterilerde mutlaka sorun olurlardi. Domates veya yumurta attiklarinda erkek oyuncular (bazen kiz oyunculada) dayanamaz onlari kovalardi. O aralarda babamlar ilk Turk camisini kurdular. Tabii ibadet, cenaze gibi cok onemli seyler icin toplumumuz icin onemli bir eksik idi. Cami yine buyuk dayanisma ile kuruldu. Para yardimi yapamayan emegini verdi. Diyanet bakanligina bas vuruldu ve camiye hoca bile getirildi. Simdi bu cami bu canla basla ugrasip yapanlar tarafindan neden kullanilmaz oldu ne siz sorun, ne ben soyliyeyim.
Ben evlendikden sonra hem is, hem ev yetisemedim ve toplumdan ayrildim. Bayramdan bayrama veya partilere ancak gidebiliyordum. Kardesim folklore uzun zaman devam etti benden sonra. Kizlarim da biraz katildilar ama tabii simdi onlar da buyudu ve kendi hayatlari var. Her ne kadar klup devam ediyor olsa da bugun, ilk baslatan grup bayagi azalmis durumda. Bazi arkadaslarimiz vefat etti, bazilari tasindi ama burada olanlarla arkadaslik, dostluklar esler ve cocuklar da katilmis olarak ailece halen devam ediyor. O eski gunleri dusununce hey gidi gunler demeden edemiyor insan. Turk toplumumuz simdi cook buyuk. Simdi katildigim toplantilarda tanidik yuz zor buluyorum. Ayni dayanisma, iyi niyet de azalmis gibi. Kimbilir belki bana oyle geliyordur uzun zamandir uzak kaldigim icin. Asagidaki resimler o eski gunlerden hatira. Bakalim bu resimlerde beni bulabilecekmisiniz.