Toby kopek den cok insan gibiydi. Kopekden korkanlara bile kendisini sevdirmeyi becerdi. Bugun evimizin nesesi sonuk ve hepimizin gozleri aglamaktan sis. Anisi evin her kosesinde. Kapidan girince kosturup kuyruk sallayarak bizi gordugune mutlu oldugunu gostermesi, elimizdeki her paketi icinde ne var diye merakla teftis etmesi, hadi arabaya dendiginde heyecanla kosarak gelmesi, uyurken yukses sesle horlamasi, bahcesine giren tavsani hirsla kovalamasi, sincaplara kizarak havlamasi, kabuklu fistigin ustaca kabugunu cikartip icini yemesi, eldiveni elimize taktigimizda bogusmak anlamina geldigini sanip gures tutmasi, uykusu geldiginde koltugun kosesindeki yerinde oturana dikkatle bakip "yerimden kalk" demesi, kotuga uzandiginizda hemen yaniniza gelip eliyle durterek "bana saril" demesi, birseyler yiyorsak yine eli ile vurarak "bana da versene" demesi, biskuvi verdigimizde sevincinden cilginca kosarak turlar atmasi ve saymakla bitmeyecek daha bircok anilari.
"Yagmurlu bir gundu, tipki bugun gibi. Kaybetmistim seni, akti gozyasim karisti yagmura" sarkisi geciyor icimden ama bambaska bir anlamla. Onu simdiden cok ama cok ozluyorum. Nur icinde yat benim guzel kopegim.
Canim Toby m..herzaman aramizda olacak..gozlerimiz hep arayacak masaya uzanip fistiklari yemesini..yanimiza gelip yemek beklemesini..
ReplyDeleteBizde ozleyecegiz..R.I.P Toby...
Çok üzüldüm...
ReplyDeleteteselli için söz yetmez canım benim .............
ReplyDeleteÇok kötü oldum okuyunca. Benzeri bende vardı Bodrum'da. Akrep soktu öldü. O günlerdeki duygusal durumum geldi aklıma. Onun için bir hayvana çok bağlanmak istemiyorum. Artık başka hayvan sevemezsiniz mümkün değil. Size sabır ve kolaylıklar diliyorum.
ReplyDeleteŞu anda ağlayarak yazıyorum. Bu dost canlısı arkadaşlarımızın ömürleri ne yazık ki bu kadar.:( Bizim de 3 kedimiz var ve anne olanımız çok yaşlı...13 yaşında. Kaybetmekten çok korkuyorum. Seni çok iyi anlıyorum ve üzüntünü paylaşıyorum.:(
ReplyDeleteŞuleciğim, çok üzüldüm canım. Evde şu an heryer bomboş geliyordur. Yıllar önce çok sevdiğim köpeğimizi kaybettiğimizde günlerce ağlamıştım. Ne söylesek biliyorum sana çok anlamsız gelecek.
ReplyDeleteÇok çok üzüldüm canım. Belki birgün başka bir Toby geliverir evinize.
Sevgiler canım...
Sule'cigim, Tobby ile ben pek tanisamadim ama sizlerin ne kadar cok sevdiginizi ve ailenizin bir parcasi oldugunu biliyorum. Cok uzulduk, guzel anilari kaldi sizlere...
ReplyDeleteSevgiler.
Arkadaslar, hepinize cok tesekkur ediyorum. Toby 6 haftalikdi evimize geldiginde. Olumune uzulecegimizi biliyordum ama bu kadar buyuk bir aci olacagini hic dusunmemistim.
ReplyDeleteMerhabalar,
ReplyDeleteToby'nin ölümüne çok üzüldüm. Onu da Allah yarattı ve onun yaratılışındaki hikmetini de Cenab-ı Hakk, insanlara yarattığı canlılar ile birlikteliğinde yaşadıkları ile dolaylı yoldan göstermektedir. Köpekler yeryüzündeki yaratılan canlıların içinde sadakatin bir örneği ve simgesidir.
Bizim de geçmiş dönemlerimizde evlerimiz müsait iken kedi, köpek ve keklik gibi hayvanlarımız olmuştu. Onları kaybetmenin keder ve üzüntüsünü iyi bilirim.
Sizlerin canı sağolsun efendim, ne yapabilirsiniz ki, elinizden hiçbir şey gelmez. Herşeyin bir çaresi var ama, malesef bir tek ölümün çaresi yoktur.
Hemen yeni bir köpek edinerek, Toby'nin sevgisini ve sadakatini yeniden evinizde yaşatınız.
Selam ve dualarımla.
günaydın canım,seni teselli etmek mümkün değil,çok uzun zaman önce Mayki*mi kaybettim,artık alamıyorum ,ama o acı...o acı asla hafiflemedi,sabır diliyorum canım.
ReplyDeleteKöpeğinizin ölümüne üzüldüğümü belirtmek isterim. En vefalı hayvanlar arasında ilk sırada yer alan köpeklere güvenmek gerektiğini ben de çocukluğumda öğrenmiştim. Duygu ve düşünceleriniz beni de duygulandırdı. Selam ve saygılarımla Şule Hanım.
ReplyDeleteŞuleeeeeeeee nerdesin????????
ReplyDeleteŞule'cimmm canım bizim evdede aynı söylediğin şeyleri yapan minik bir Köpecik var, benim aram iyi değil açıkcası evde onu istemeyen bir benim ama bana kendini sevdirebilmek için inan evde en çok beni seviyor.. Peşimden ayrılmıyor..
ReplyDeleteKaybını anlıyorum ve üzgünüm.. Dilerim onun boşluğuna, yokluğuna alışır, kabullenir ve kendini aşırı üzmezsin. Tabii böyle söylemek kolay da..:(
Vuslatcigim. Alismaya mecburuz. Olume care yok. Benden sana tavsiye arkadasim kopeginin kiymetini bil cunki onlarin hayati cok kisa. Dunyada seni oylesine kayitsiz sartsiz sevecek baska bir canli yok malesef. Sevgiler canim.
ReplyDeleteŞule'ciğim bu yazını tesadüfen gördüm, (widgetler sayesinde) o zaman henüz tanışmamıştık diye düşündüm çünkü yorum yapmamışım (ya da bloga küstüğüm günler miydi bilemiyorum) çok üzüldüm:((ne kadar sevimli, ne kadar da tatlıymış, benim hiç köpeğim olmadı ama Prenses'im melek olduktan sonra hep bu sefer (seninki gibi minik çok büyük olmayan çünkü malum bahçem yok) bir köpek alsam köpek sevgisini tatsam demiş ama cesaret edememiştim zaten haftasında sokakta minik oğlumu bulup almıştım...yani köpeği de çok severim 9.5 yaş onca yıl ne kadar üzülüyor insan biliyorum:( onun yerine yeni bir kedi veya köpek aldın mı? Ya da almayı düşünür müsün bilemem ama çivi çiviyi söker derler iyi oluyor...asla Toby'yi unutturmuyor tersine her saniye onu da düşünmeye devam ediyorsun ben 16 yıllık kızım Prenses'i melek olup apt. bahçesine gömdükten sonra 'bir daha asla kedi almam ' demiştim ama dediğim gibi Bücürük'ü görürgörmez alıverdim ve Bücürük asla Prenses'i unutturmadı, her saniye gözümün önünde...Prenses öldüğünde çok yaşlı(18) ve çok hastaydı ve acılarından kurtuldu diye seviniyorum...şimdi çok mutludur eminim Toby de öyle...
ReplyDeletesevgilerimle