MAZIYE DONEBILMEK MUMKUN OLSA KESKE!

Babacigimin vefatinin senesi dolmak uzere.  Annemin vefatinin uzerindense 14uncu senesi dolmak uzere.  Ben ve kardesim ilk defa eski albumlere bakmak cesaretini toplayabildik.  Ne kadar sansliymisiz hic farkina varmadan zaman akip gidivermis.  Halalar, dayilar, amcalar, yegenler, kuzenler, babanne, annanne, komsular, ahbaplar.  Her zaman birlikte.  Tatillere bile hep birlikde gidilmis.  Kimse kimseye kusmemis, darilmamis.  Anne ve babamiz birbirlerini cok sevmisler.  Birbirlerine dillere destan olacak destekler vermisler.  Turkiyeden Kanadaya goc ettikden sonra bile yine buyuk bir grup kurup yine kalabalik bir cevre edinmisler.  Biz yine kalabalik bir toplumun parcasi olmusuz.  Her hafta sonu toplanilmis ve tatillere gidilmis.  Yenilmis, icilmis.  Nasil gecti bir omur.  Anlamamisiz.  Resimlere baktigimizda cogunun artik bizimle olmadigini goruyoruz.  Cok ama cok uzucu.  Keske gecmisi tekrar yasayabilmek mumkun olsa.

Annem-babam.. Cok ozluyoruz.